Ανρύ Μισώ
Δεν μπορώ να σας αφήσω με μιαν αμφιβολία, συνεχίζει, με τον κλονισμό της εμπιστοσύνης σας. Θέλω να σας ξαναμιλήσω για τη θάλασσα. Αλλά μένει η απορία. Τα ποτάμια προχωρούν∙ εκείνη όχι. Ακούστε, μη θυμώνετε, σας τ’ ορκίζομαι, δε σκέπτομαι να σας γελάσω. Τέτοια είναι. Όσο και ν’ αναταράζεται, σταματά μπρος σε μια χούφτα άμμο. Μια μεγάλη αναποφάσιστη. Σίγουρα θα ήθελε να προχωρήσει, αλλά να που δε γίνεται.
Αργότερα ίσως, μια μέρα, θα προχωρήσει.