Goethe: Από τις Ρωμαϊκές Ελεγείες

Μετάφραση: Λέων Κουκούλας «Μοῦσα» Γενάρης 1921

Πεῖτε μου, πέτρες• μιλῆστε, ψηλὰ ἐσεῖς παλάτια!
Δρόμοι, ἕνα λόγο! Καὶ σὺ δὲν ταράζεσαι, ὦ πνεῦμα;
Ναί, στὰ ἱερά σου τὰ τείχη, ψυχὴ ἔχουν τὰ πάντα,
Ρώμη αἰώνια, καὶ μόνο σὲ μὲ δὲ μιλᾶνε.
Ὢ ποιός θὰ μοῦ πῆ, σὲ ποιό θενὰ ἰδῶ παραθύρι,
Τὄμορφο πλάσμα, χαρὰ στὴ ζωή μου ποὺ ἐσκόρπαε;
Μάντευα τάχα τοὺς δρόμους ποὺ διάβαινα πάντα,
Γιὰ χάρη της χάνοντας τὸν πολύτιμο χρόνο;
Βλέπω ἀκόμα ναούς, κίονες, παλάτια κ’ ἐρείπια,
Σὰν ξένος ποὺ τοῦ ταξειδιοῦ του περνάει τὶς ὧρες.
Μὰ σὲ λίγο ὅλα θὰ πάνε κ’ ἕνας μόνο θὰ μείνη
Ναός, τῆς ἀγάπης, τὸν ἐκλεχτὸ νὰ προσμένη.
Εἶσαι ἕνας κόσμος, ὦ Ρώμη• μὰ δίχως ἀγάπη
Τίποτα ὁ κόσμος, καὶ ἡ Ρώμη δὲ θἄτανε Ρώμη.

Read Previous

Θεοδόσιος ο Μέγας: Διάταγμα για την τύχη των αρχαίων ναών

Read Next

John Keats: Σε μιαν Ελληνικήν υδρία