Στήν ἐφηβεία μου εἶχα ἕναν διακαή πόθο: νά βρεθῶ στήν πόλη τοῦ ὀνείρου τρελά ἐρωτευμένη.
Διέθετα τήν πόλη καί τό αἴσθημα· ἔλειπε μόνον τό πρόσωπο. Ἔτσι ἀποφάσισα νά σέ ψάξω σέ διάφορες ἐποχές.
Ἤθελα νά ξυπνῶ ἀργά, νά κατεβαίνω στήν παραλία τῶν μεσογειακῶν δυνατῶν κυμάτων, πανέμορφη, ἀλλόκοτη καί ἐρωτική, καί νά βρίσκω ὅλη τήν συντροφιά τῶν φίλων νά μέ περιμένει ἀνυπόμονα.
Ποιό ἦταν τό ὄνομά μου; θά μποροῦσα νά διαλέξω ἀπό δεκάδες ὀνόματα, ἀλλά δέν θέλω.
Θά μείνουμε καί οἱ δυό μας ἀνώνυμοι, σάν νεκροί ἀπό χιλιάδες χρόνια.
Ἤσουν κι ἐσύ ἐκεῖ, στήν παραλία. Ἄρχιζε ὁ ἔρωτάς μας κρυφός καί δυνατός, τρεφόμενος ἀπό τά παιδικά μου καμώματα πού ξετρέλαιναν τήην φαντασία σου.
Στήν πόλη τοῦ ὀνείρου μου ἔβρεχε συχνά, ἄλλοτε μέ δυνατές μπόρες πού ζητοῦσαν νά τήν ξεπλύνουν ἀπό τά πολλά της ἀνομήματα, -ἀφοῦ εἶχε τόσους βασιλεῖς, τόσες ἀνθρωποκτονίες καί αἱμομιξίες,-κι ἄλλοτε σιγοψιχάλιζε κατανυκτικά σάν νυχτερινή προσευχή, γιατί ἡ ἔρημός της πλημμύριζε ἀπό ἀσκητική ψυχοβολή.
Ἀρκετές φορές στεκόμασταν κάτω ἀπό τόν φοίνικα τῆς συνοικίας μας καί κοιταζόμασταν… ἐρωτευτήκαμε γιατί ξέραμε κι οἱ δυό καλά, μολονότι δέν τό ὁμολογήσαμε ποτέ, πώς ξαναϋπήρξαμε ἐδῶ, σ᾿αὐτήν ἀκριβῶς τήν πόλη, κι ὄχι κατά τόν ἐμπεδόκλειο τρόπο σάν νέος καί νέα, θάμνος καί ἰχθύς, ἀλλά ἴδιοι, ἄνδρας καί γυναίκα, πάντα ἐρωτικοί καί πάντα χαμένοι μές στίς ἐποχές.
Κάποτε στά δεκαεπτά μου χρόνια, χωμένη στήν ἀγκαλιά σου μετά ἀπό ἕνα ἐρωτικό μας σμίξιμο, σέ ρώτησα: “Τί θά κάνουμε, ἄν ἡ φαντασία γίνει εὐχή καί πραγματοποιηθεῖ; ποιός θά τήν ἀντέξει; πῶς ἀντέχεται ἠ ὑλικότης τῶν φαντασιώσεων; πῶς τά ἔνυλα φαντάσματα; ”
Μέ κοίταξες ἀπορημένα σάν νά μήν σέ εἶχε ἀπασχολήσει τό θέμα. “Δέν ξέρω,” ἀπάντησες ἀμήχανα. “Μήν φεύγεις ὅμως ἀπό τήν στιγμή, ἄσε τίς ὑποθέσεις. Μεῖνε ἐδῶ, τώρα. Δέν ἔχεις ποτέ παρόν…” συμπλήρωσες μέ ὑπονούμενο, ἀφήνοντας τήν πρόταση ἀνοιχτή γιά πάντα.
Ἄργησα νά καταλάβω πώς δέν ἤσουν διατεθειμένος ἤ καλύτερα δέν μποροῦσες νά ἀντέξεις τήν ὑλοποίηση τῶν φαντασιώσεων.
Οὔτε ἤσουν καί καλός στούς ὑποθετικούς λόγους. Κι ἀκόμη δέν γνώριζες οὔτε μυθολογία, γιά νά μάθεις πῶς οἱ γυναῖκες ταυτίζονται καί γίνονται πόλεις.
Παρέμεινα ὅμως κοντά σου ἐλπίζοντας νά κατανοήσεις τήν πόλη καί ἐμένα.
Έκδοση: Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Eικόνα: Salvador Dali