Η κατάρρευση του κομμουνισμού έγινε πριν από περίπου 30 χρόνια, ωστόσο η Αριστερά διεθνώς δεν έχει κατορθώσει να βρει έναν προσανατολισμό, απέναντι στους ιδεολογικούς της αντιπάλους, οι οποίοι διαχειρίζονται-όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο, πάντως επαρκώς, σύμφωνα με τους λαούς- το σύστημα της Ανοικτής Κοινωνίας και της ελεύθερης οικονομίας.
Από το «ιδανικό» της παγκόσμιας επικράτησης του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, οι ανά τον κόσμο αριστερές πολιτικές δυνάμεις πέρασαν μια αμήχανη φάση κριτικής σε επιμέρους προβλήματα του καπιταλισμού, πολλές φορές αυτοαναιρούμενες. Και τώρα, είναι κυρίως οι παλαιοδεξιές- ακροδεξιές δυνάμεις που ενσαρκώνουν την απειλή του λαϊκισμού σε όλη την Δύση, όχι οι αριστερές.
Το παράδειγμα της Αριστεράς στη Φινλανδία θεωρώ ότι είναι ενδεικτικό της αμηχανίας -τρεις δεκαετίες, τώρα…- που διακατέχει αυτή την ποικιλώνυμη πολιτική οικογένεια. Στο Συνέδριο του 2019- 2020, η φινλανδική «Αριστερή Συμμαχία» αποφάσισε ότι δεν πρέπει η χώρα να συμμετάσχει στο ΝΑΤΟ, και αυτή την απόφαση την συμπεριέλαβε στο κυβερνητικό της πρόγραμμα. Τον Ιούνιο του 2019 μπήκε στην κυβέρνηση της Φινλανδίας, μαζί με τους Σοσιαλδημοκράτες της πρωθυπουργού Σάνα Μαρίν, τους Πράσινους και το Κεντρώο Κόμμα και το Κόμμα του Λαού. Άλλωστε η Φινλανδία είχε υιοθετήσει επί δεκαετίες την πολιτική ουδετερότητα και την de facto πρόσδεσή της στο άρμα της Σοβιετικής Ένωσης, πολιτική που έμεινε διεθνώς γνωστή ως «φινλανδοποίηση».
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, υπήρξε ένα σοκ για τη Φινλανδία και τους πολίτες της. Ο φόβος των πρώτων ημερών, ότι μπορεί η «Ρωσική αρκούδα» μέσα σε λίγες μέρες να κυριεύσει την Ουκρανία και μετά ουδείς γνώριζε πού θα στραφεί, οδήγησε το πολιτικό σύστημα της χώρας, σε τεκτονικές σεισμικές δονήσεις καθώς οι πολίτες στράφηκαν μέσα σε λίγες ώρες υπέρ της πρόσδεσης της χώρας στο δυτικό σύστημα (μετά την Ευρωπαϊκή Ένωση, να μπουν και στο ΝΑΤΟ). Οι πολίτες της χώρας τάχθηκαν, πλέον, σε ποσοστό άνω του 55% υπέρ της άμεσης ένταξης της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Η «Αριστερή Συμμαχία» τότε βρέθηκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: Ή έπρεπε να αντιληφθεί το συμφέρον της χώρας, ή να εμμείνει στην ιδεολογική της θέση περί μη συμμετοχής της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Προς τιμή της επέλεξε το πρώτο, άλλαξε άρδην τη θέση που μόλις πριν δυο χρόνια είχε υιοθετήσει, αναδέχθηκε τον κίνδυνο αυτής της βίαιης μεταστροφής, έβαλε πάνω από το κομματικό της, το εθνικό συμφέρον και διατύπωσε καθαρά τη θέση της για συμμετοχή της Φινλανδίας στην Ατλαντική Συμμαχία.
Η παγκόσμια -αλλά κι η εγχώρια…- Αριστερά ευρίσκονται, πλέον, ενώπιον του υπαρξιακού διλήμματος: Ιδεολογία ή ρεαλισμός; Ειδικά για την Αριστερά το δεύτερο είναι πολύ δύσκολο. Το πρώτο, όμως, την οδηγεί σε πλήρη αποξένωση από τις εξελίξεις κι εν τέλει, εξαφάνιση… Ένας οπαδός του Πλάτωνα, ίσως διάλεγε το πρώτο. Ένας οπαδός του Τσόρτσιλ αναμφίβολα το δεύτερο…
Δια.Σ.