Πάτροκλος Θεοφάνους
Δύο ποιήματα
I
Ήταν σίγουρα της Αιγύπτου.
Μα δεν θυμόταν: ήταν ιέρεια;
Πάντως, τότε τη λάτρευε.
Τί ήταν αυτός, όμως;
Αν ήταν ιέρεια, τότε κι εκείνη θα λάτρευε,
δεν θάταν αντικείμενο λατρείας.
Τί ήταν λοιπόν;
Πως και γιατί τη λάτρευε; Πριγκίπισσα ίσως;
Μια πριγκίπισσα που την προσκυνούσε
και δεν τολμούσε ούτε να της μιλήσει;
Ο χρόνος παίζει ζάρια, το ήξερε.
Αλλά και οι θεοί; Θα μπορούσε να είναι μια θεά;
Είναι δυνατόν να εμφανίζονται αρχαίοι θεοί,
και να κυκλοφορούν έπειτ΄ από τόσους αιώνες
ανάμεσα στους θνητούς, περιμένοντας ότι θα τους δει,
θα τους αναγνωρίσει ο παλιός αγαπημένος πιστός τους;
Του φαινόταν εξωφρενικό.
Κι όμως, αυτό τόχε σίγουρο: τη λάτρευε.
Κάποτε, σε κάποιο από τα παρελθόντα, την προσκυνούσε.
Γιάννης ΨυχοπαίδηςII
Κι όταν σου λέω σ΄ αγαπώ,
να φεύγεις απ’ της λέξης το φθαρμένο ρούχο,
να φεύγεις πέρα κι απ΄ τον φορεμένο ήχο
να φεύγεις από τα νεροπλυμένα χρώματα
και τις φθορές της χρήσης όλες να τις φεύγεις.
Όταν σου λέω σ΄αγαπώ
να μη φοβάσαι ν’ ανοιχτείς πάνω ψηλά,
όπου η λέξη μου ένα κεράκι αναμμένο
στέκεται μέσα στο μαύρο διάστημα
και στα βουβά κενά του.