Γιώργος Βέης
Μια ασήμαντη Κυριακή
Και πως μεταμορφώνεται ξαφνικά με ορμή
Δεν περιμένει καν ν΄ ανοίξεις το παράθυρο
Ξεχύνεται η Άρπυια από εκείνο τον πίνακα
Στο σαλόνι, τον αγαπημένο σου,
Έχει γίνει ήδη από παλιά ένα με τα χρώματα
Χαμαιλέων αρχαίας σοφίας και φρίκης
Έτσι σε βρίσκει ζυμάρι απροετοίμαστο στον ύπνο.
Στην κρεβατοκάμαρα, στην κουζίνα τώρα
Η Άρπυια πίνει μόνο αίμα
Αλλά τα θέλει όλα δικά της.
(Βλέπω)