Σημείωμα του Παν. Δρακόπουλου στο fb στα μέσα του 2019
Είδα τη Μάγια Πλισέτσκαγια στο Μπολερό του Ραβέλ, σε χορογραφία Μωρίς Μπεζάρ. Ξέρω, είμαι χαζούλης, η τέχνη με κάνει και κλαίω, δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου μπροστά στο υπέροχο. Αλλά και ποιος είναι ο ρόλος των δακρύων αν όχι να τρέχουν να προσκυνήσουν το θαυμάσιο; Και η Μάγια δεν έχει «λαστιχένιο κορμί» όπως ελέχθη. Η Μάγια είναι άνθος αφημένο στον Μπάτη, που τον θέλει και τον κουμαντάρει. Είναι ένα σώμα ερωτευμένο με τον άνεμο. Τα χέρια της είναι πέταλα του λουλουδιού, με την κίνησή τους κάνουν τον άνεμο να είναι όχι αβρός αλλά παραδομένος, αφημένος στο έλεός τους. Τα πόδια της μετατρέπουν το βάρος σε υπόσχεση, τη διάσταση των πραγμάτων σε φωτιά.
Ο Μπεζάρ υποχρέωσε τον Διόνυσο να κλείσει το πρόσωπό του στις χούφτες του λέγοντας «εγώ, έως εδώ!» Ο Ραβέλ δικαιώθηκε έστω με μόνο αυτό το έργο.