(στην ελληνική μυθολογία) Ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας πίστευε πώς τά πάντα στόν κόσμο ἦταν διαποτισμένα ἀπό τήν ἐνέργεια ἀγαθοποιῶν καί κακοποιῶν δαιμόνων. Ἐπειδὴ, κατά τόν Decharme, ἡ ἑλληνική φαντασία δέν ἔδωσε σέ αὐτές τίς ὑπάρξεις ἀνθρώπινη
Του Ύπνου Ύπνε, των μακαρίων όλων άνακτα και των θνητών ανθρώπων,κι όλων των ζωντανών που τρέφει η ευρεία γη∙γιατί μόνον εσύ κυριαρχείς στα πάντα και σε όλα προσέρχεσαιδεσμεύοντας τα σώματα με αχάλκευτα δεσμά, ω λυσιμέριμνε,
Το περιεχόμενον των ορφικών ύμνων[1] είναι δισυπόστατον: τα φυσικά, κοσμογονικά στοιχεία διατηρούν ταυτοχρόνως και τον ανθρωπομορφισμόν τους. Ακόμη και οι θεότητες διαθέτουν συμπαντικόν χαρακτήρα, όπως η Ήρα που συμβολίζει τον αέρα, «όταν με σφυριξιές αγέρινες
