Ἀπόδοση: Νατάσα Κεσμέτη Παρατηρεῖστε τον ὅταν ἀνοίγειτίς παραφουσκωμένες του λέξεις - δικαιοσύνη,ἀδελφότητα, ἐλευθερία, διεθνισμός , εἰρήνη,εἰρήνη, εἰρήνη. Κάντε συνήθειό σας*νά μή δίνετε καμιά βάσηστήν εἰλικρινή του ὄψη, τίς βίζες, τά γραμματόσημακαί τίς ὑπογραφές. Κάντεκαθῆκον σας
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα
Δημήτρης Λαμπρέλλης Η δέηση Αύριο πρέπει οπωσδήποτε να δεηθούμε Να μη πνίξει η λάσπη τα λουλούδια Και στην πλάτη που χαμογελάει Να μη χωθεί εκείνο το παλιό καρφί Γιάννης Κουνέλλης
Πάτροκλος Θεοφάνους Δύο ποιήματα I Ήταν σίγουρα της Αιγύπτου. Μα δεν θυμόταν: ήταν ιέρεια; Πάντως, τότε τη λάτρευε. Τί ήταν αυτός, όμως; Αν ήταν ιέρεια, τότε κι εκείνη θα λάτρευε, δεν θάταν αντικείμενο λατρείας. Τί
Νατάσας Κεσμέτη Στά βράχια* Φύσαγε ἄγρια. Στά βράχια τά κύματα εἴχανε γεμίσει ὅλες τίς μικρές καί μεγάλες λακκοῦβες νερό. Ἦταν θολό σάν τή μέρα καί τόν οὐρανό πού εἶχε κατέβει πολύ χαμηλά, μέ σύννεφα ἀφρισμένα
Τασούλα Καραϊσκάκη Χωρίς κοινή αντίληψη για το κοινό συμφέρον Eχουμε ευθύνη απέναντι στα κοινά πράγματα. Όμως δεν υπάρχει μια κοινή αντίληψη για το κοινό συμφέρον. Ένας κοινός πολιτικός λόγος για το πώς θα βαδίσουμε από
Άγγελος Τερζάκης Ναύπλιο Η πατρίδα μου είναι ένα γέρικο πέτρινο λιοντάρι, που βουτάει τα νύχια του στην αφρισμένη θάλασσα του Αργολικού. Κρατάει τα μάτια σφαλιστά, βάρυπνα, και στο κραταιό της μέτωπο έχει ξεχαστεί η αυστηρή
Αλέξης Μάϊνας Η εγκράτεια (στη μητέρα μου Έρικα Μάινα-Ρέλγκεν) Όλα περνούν απότομα έλεγε η γιαγιά μου στο Λίμπλαρ όταν ζητούσαμε ένα ακόμα χωνάκι απ’ τον Ιταλό. Είχε συνηθίσει την άσκηση, την ολιγάρκεια, είχε χάσει τον
Jean-Pierre Vernant Η Οδύσσεια: ο χρόνος Οι τελευταίες ραψωδίες επικεντρώνονται στο ζήτημα του χρόνου. Υπάρχουν διαφορετικές χρονικότητες: ο χρόνος του παρελθόντος, ο χρόνος της Τροίας, ο χρόνος στο νησί με την Καλυψώ, ο παρών χρόνος
Γιώργης Παυλόπουλος Ἡ Στάχτη Φύσαγε ο αγέρας ανέβαζε τη στάχτη τους την πήγαινε στον ουρανό φοβόταν εκείνη φοβόταν ουά φοβητσιάρα της φώναζε Πάψε τρελέ του έλεγε δεν είμαστε πια στη γη δεν έχουμε πια δέρμα
Πλάτων Φαίδων [107c -108c] Ωστόσο, είπε [ο Σωκράτης], είναι σωστό να συλλογιζόσαστε και τούτο· πως αν η ψυχή είναι αλήθεια αθάνατη, έχει ανάγκη από φροντίδα, όχι μόνο σ᾽ αυτό το διάστημα που τ᾽ ονομάζουμε ζωή
Ελένη Λαδιά Το Αγιόφυλλο Μου έδειξε όμως ένα τρομερό συμβάν στο κέντρο ενός μακρινού γαλαξία: ήταν η στιγμή όπου μια μαύρη τρύπα καταβρόχθιζε ένα γέρικο άστρο. Κοκκάλωσα από ένα μαγευτικό τρόμο. Γνώριζα πως η μαύρη
Ανρύ Μισώ Δεν μπορώ να σας αφήσω με μιαν αμφιβολία, συνεχίζει, με τον κλονισμό της εμπιστοσύνης σας. Θέλω να σας ξαναμιλήσω για τη θάλασσα. Αλλά μένει η απορία. Τα ποτάμια προχωρούν∙ εκείνη όχι. Ακούστε, μη
Νατάσα Κεσμέτη Τον διώχνανε Γιὰ κάμποσα χρόνια, καὶ μάλιστα τὰ πιὸ κρίσιμα, τὸν Φύλακα τὸν διώχνανε ἀπὸ παντοῦ. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια διώχνανε τοὺς δικούς του, χωρὶς νὰ κάνουν ἐξαίρεση γι’ αὐτόν. Ὅλοι στὴν οἰκογένειά του
Γιάννης Δάλλας Εύνοστοι φίλοι Τι θαλπωρή και νοσταλγία στις μικρές λέξεις οικίσκος δρομίσκος πολίχνη ναύδριον Και εκεί πολύ κοντά το αλσύλλιον, όπου κατάκειται το τέμενος του Έρωτος Κι όπου περνά ο αέρας ριμαδόρος μέσα απ΄τα
