Σημείωμα του Παν. Δρακόπουλου στο fb στα μέσα του 2019 Είδα τη Μάγια Πλισέτσκαγια στο Μπολερό του Ραβέλ, σε χορογραφία Μωρίς Μπεζάρ. Ξέρω, είμαι χαζούλης, η τέχνη με κάνει και κλαίω, δεν μπορώ να κρατήσω
Από όλα τα μυστήρια του κόσμου η δημιουργία ήταν πάντα το πλέον μυστηριώδες γι’ αυτό και όλοι οι λαοί και όλες οι θρησκείες ανεξαιρέτως συνέδεσαν την διαδικασία της δημιουργίας με την έννοια του θείου. Γιατί
του Αντώνη Ζαΐρη Η έννοια της κουλτούρας συνδέεται με μία νοητική κατάσταση στην οποία εμπεριέχεται και ενσωματώνεται ένα πλέγμα από αξίες, βαθύτερα πιστεύω και απόψεις, υποθετικές αλλά βάσιμες ερμηνείες και αντιλήψεις. Ολο δε αυτό το
και το χειρόγραφο του ποιητή, απεσταλμένο στην Εποπτεία! Μια μέρα τη ζωή που ‘χασα την ξαναβρήκα στα μάτια ενός νέου μοσχαριού που με κοίταζε μ’ αφοσίωση. Κατάλαβα πως δεν είχα γεννηθεί στην τύχη. Βάλθηκα να
του Χριστόφορου Πισσαρίδη Στα "Ηθικά Νικοµάχεια", ο Αριστοτέλης όρισε την "ευδαιµονία" ως το υψηλότερο ανθρώπινο αγαθό. Πρόσφατα, πολλοί οικονοµολόγοι στρέφονται στις συγγενείς έννοιες της "υποκειµενικής ευηµερίας" (subjective well-being) και της "άνθησης" (flourishing), ως τα ανθρώπινα
Με αφορμή τη νέα γερμανική «τορπίλη» στις προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εφαρμόσει κοινές πολιτικές αντιμετώπισης της ενεργειακής κρίσης, την οποία δημιούργησε η αναθεωρητική Ρωσία του Πούτιν, θυμόμαστε μια πολύ ενδιαφέρουσα σημείωση του μεγάλου Γερμανού
Η Ελένη Λαδιά είναι κατά κόσμον βραβευμένη λογοτέχνης, μεταφραστής, δοκιμιογράφος και άλλα που επιβεβαιώνουν αυτή τη φήμη. Επιτρέψτε μου να σας γνωρίσω την πέραν αυτών αποκαλυπτικώς και δήθεν αφηρημένα διερχομένη αλήθεια. Η Ελένη Λαδιά επεσκέφθη
Βρισκόμαστε στό Τριτοπατρεῖον τοῦ Κεραμεικοῦ. Ἄβατο τότε ἀλλά τώρα σκορπισμένα ἐρείπια, ἀφημένα στήν πρόσβαση τοῦ κάθε ἐπισκέπτη. Δυό λίθινοι ὅροι στέκονται ὥς σήμερα καί πάνω τους μιά ἐπιγραφή ἀπό τό τέλος τοῦ 5ου π.χ αἰώνα.
(στην ελληνική μυθολογία) Ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας πίστευε πώς τά πάντα στόν κόσμο ἦταν διαποτισμένα ἀπό τήν ἐνέργεια ἀγαθοποιῶν καί κακοποιῶν δαιμόνων. Ἐπειδὴ, κατά τόν Decharme, ἡ ἑλληνική φαντασία δέν ἔδωσε σέ αὐτές τίς ὑπάρξεις ἀνθρώπινη
Ἀλεξάνδρεια τοῦ 1991 μ.Χ. (τίτλος κατά τό καβαφικόν πρότυπον) ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΑΛΛΟΤΕ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗ ΠΟΛΗ; Ἐνῶ στό Κάιρο τό βαρύ, τό ἁπλόχωρο κι ἀνατολιτικο οἱ ἀραβικές ἐπιγραφές δέν ἐνοχλοῦν, ἐδῶ στήν πόλη τοῦ Ἀλέξανδρου, ἐρεθίζουν
Στήν ἐφηβεία μου εἶχα ἕναν διακαή πόθο: νά βρεθῶ στήν πόλη τοῦ ὀνείρου τρελά ἐρωτευμένη. Διέθετα τήν πόλη καί τό αἴσθημα· ἔλειπε μόνον τό πρόσωπο. Ἔτσι ἀποφάσισα νά σέ ψάξω σέ διάφορες ἐποχές. Ἤθελα νά
Λόγος τῆς ἀφηγήτριας Ἐπιστρέφω ἀπό ἕνα ταξίδι πού διήρκησε χρόνια. Δέν ἔχει σημασία ποῦ ἤμουν. Τό ταξίδι μου, ὅπως ἄλλωστε ὅλα τά ταξίδια, εἶχε ὀμορφιά, συγκίνηση καί μόχθο. Τά πρῶτα χρόνια, ἀπορροφημένη ἀπό τό ταξίδι,
Μόλις ἐγκαταστάθηκα στὸ ὡραῖο δωμάτιο τοῦ ξενοδοχείου, κάθησα κατάκοπη στὴν πολυθρόνα καὶ κοιτοῦσα τὴ θάλασσα. Προχωρημένο φθινόπωρο, σὲ λίγο θὰ ἔμπαινε δριμὺς ὁ χειμώνας, κι ἐγὼ ἀναρωτιόμουν γιατί ἦρθα σ’ αὐτὸ τὸ νησί, τί γύρευα
Φύγε, ἀδελφιδέ μου, καί ὁμοιώθητι τῇ δορκάδιἤ τῷ νεβρῷ τῶν ἐλάφων ἐπί ὄρη τῶν ἀρωμάτων.(ἀπό τό Ἄσμα Ἀσμάτων) Γιά τούς περισσότερους ἀνθρώπους, νά μήν πῶ γιά ὅλους, φτάνει μιά μέρα πού φαίνεται πώς ὅλα ἔχουν
